ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΧΑΡΤΑΕΤΟΥ

Ο χαρταετός που πετάμε την Καθαρά Δευτέρα, δεν είναι απλώς ένα ακόμα παιχνίδι, που ίπταται στον αέρα εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το πέταγμά του στα ύψη και ο χορός του με τον άνεμο, ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, υποδηλώνει την ανάταση, την κάθαρση της ψυχής μετά το διονυσιακό ξεφάντωμα της Αποκριάς. Μολονότι ο χαρταετός πρωταγωνιστεί στα δικά μας Κούλουμα, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι πατρίδα του είναι η μακρινή Ανατολή.

Η ιστορία του χαρταετού έχει βαθιές ρίζες στην αρχαία Κίνα ξεπερνώντας τα 2.400 χρόνια ζωής. Αρχικά, βέβαια, υλικό κατασκευής των χαρταετών δεν υπήρξε το χαρτί, αλλά το ξύλο. Οι λαοί της Ανατολής χρησιμοποιούσαν τους χαρταετούς σε μαγικές τελετές, θρησκευτικές εκδηλώσεις και σε τελετουργίες για τον εξορκισμό του κακού. Πίστευαν ότι όσο ψηλότερα ανεβεί ο αετός τόσο πιο τυχεροί θα είναι.

Ο αυτοκράτορας της Κίνας Γουέν Χσουν έκανε πειράματα πτήσεων με αετούς φτιαγμένους από μπαμπού, χρησιμοποιώντας για επιβάτες τους κρατούμενούς του. Οι τυχεροί που επιζούσαν κέρδιζαν την ελευθερία τους.

Μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές με χαρταετούς που ‘‘χορεύουν’’ στους αιθέρες πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη Βόρεια Ινδία, για την υποδοχή της άνοιξης, με εντυπωσιακές τελετές που έχουν τις ρίζες τους στην ινδουιστική μυθολογία. Για τον ίδιο λόγο, στη Λαχώρη του Πακιστάν κάθε Φεβρουάριο γίνονται πανηγυρικές εκδηλώσεις, που επανα- φέρουν στη μνήμη παγανιστικές συνήθειες του παρελθόντος.

Αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα, ο χαρταετός δεν ήταν άγνωστος. Αναφέρεται ότι ο αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντα -4ος αι. π. Χ.- χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αετό, ενώ υπάρχει και ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής με παράσταση κόρης, η οποία κρατά στα χέρια της μια μικρή λευκή σαΐτα (είδος αετού) με το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει.

Πιθανότατα βέβαια, τα πειράματα ή τα παιχνίδια των Αρχαίων Ελλήνων με τους “αετούς” θα πρέπει να γίνονταν με πανί τουλάχιστον ως το Μεσαίωνα, καθώς η χώρα μας δεν διέθετε σε αφθονία το χαρτί.

Πολύ αργότερα ο Μάρκο Πόλο γυρίζοντας από τα ταξίδια του, φέρνει το χαρταετό στην Ευρώπη του Μεσαίωνα, όπου τον περιγράφει και για τις επικίνδυνες επανδρωμένες πτήσεις του.

Τα νεότερα χρόνια, πολλές λεπτομέρειες για την παρουσία του χαρταετού στη Γηραιά Ήπειρο έχουμε το 1450 στη Γερμανία και το 1606 στην Ισπανία. Στη δεύτερη περίπτωση, ένας κληρικός αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι χρησιμοποιούσαν τον χαρταετό σαν παιχνίδι χαράς την ημέρα του Πάσχα.

Ακολουθούν οι χρόνοι της επιστημονικής χρησιμοποίησης των χαρταετών (ή και υφασματαετών) ώσπου το 1752 στην Αμερική ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εκτέλεσε το διάσημο πείραμά του, διαπιστώνοντας με τεχνητό αετό τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και του κεραυνού, οπότε και κατασκεύασε το αλεξικέραυνο. Το 1880 ο Αυστραλός Hargrave σχεδίασε έναν τεράστιο αετό για μετεωρολογικές παρατηρήσεις.

Υπάρχει προφορική παράδοση που αγγίζει τα όρια του μύθου, ότι τη μεγάλη γέφυρα του Νιαγάρα την άρχισαν, ρίχνοντας απέναντι με χαρταετό το πρώτο σχοινί.

Ο Χαρταετός έφθασε στην Ελλάδα πρώτα από τα λιμάνια Ανατολής (Σμύρνη-Χίο-Κωνσταντινούπολη), τα λιμάνια της Επτανήσου, της Σύρας, των Πατρών και ακολούθησαν τα αστικά κέντρα, όπου μπορούσε κανείς να αγοράσει σπάγκο και χρωματιστό χαρτί. Η κατασκευή ενός χαρταετού σήμερα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση καθώς υπάρχουν όλα τα τεχνικά μέσα.

Απαιτείται βέβαια κοφτερό μυαλό από τον κατασκευαστή, επιδέξια χέρια και φυσικά φαντασία! Ο χαρταετός στη μακραίωνη ιστορία του χρησιμοποιήθηκε με διάφορους τρόπους, για τη μέτρηση της θερμοκρασίας και της ταχύτητας των ανέμων, για μελέτες της ατμόσφαιρας και του ηλεκτρισμού, αλλά ακόμα και για αεροφωτογραφίσεις.

Για το πέταγμα του χαρταετού πρέπει με προσοχή να επιλέγουμε ανοιχτούς χώρους χωρίς ηλεκτροφόρα καλώδια. Ακόμη να είναι μακριά από γκρεμούς και ποτέ σε ταράτσες, εξ αιτίας των δυστυχημάτων από τις πτώσεις. Πάντως, είτε ως άθυρμα ή συνήθεια του χθες, του σήμερα αλλά και του αύριο, έχει τη δύναμη, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους για κάθε χώρα, να ξεσηκώνει όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους και να τους παρασύρει σ’ ένα διαφορετικό παιχνίδι, επίπονο και επίμονο, αγωνιώδες και πολύχρωμο, με επιτυχίες ή απογοητεύσεις, αλλά πάντοτε ένα πανηγύρι συγκινήσεων, συναγωνισμού και χαράς.

Πηγή: www.patris.gr

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι χριστιανική χρονική περίοδος νηστείας. 

Είναι η αρχαιότερη από τις μεγάλες νηστείες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Καθιερώθηκε τον 4^ο αιώνα μ.Χ.  Αρχικά διαρκούσε έξι εβδομάδες ενώ αργότερα προστέθηκε και η έβδομη εβδομάδα. Ονομάζεται "Σαρακοστή" γιατί περιλαμβάνει σαράντα ημέρες νηστείας, δηλ. από την Καθαρή Δευτέρα μέχρι και την Παρασκευή πριν το Σάββατο του Λαζάρου, οπότε ακολουθεί η Κυριακή των Βαΐων και η Μεγάλη Βδομάδα. "Μεγάλη" Σαρακοστή ονομάζεται όχι για τη μεγάλη διάρκειά της αλλά για τη σημασία της που γίνεται σε ανάμνηση των Παθών του Χριστού. Αποτελεί την προετοιμασία των πιστών για τη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού.

Η ΚΥΡΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Ένα έθιμο που έχει σχεδόν χαθεί είναι αυτό της Κυρά Σαρακοστής. Πρόκειται για ένα ιδιόμορφο ημερολόγιο με το οποίο μετρούσαν τις εβδομάδες της νηστείας (Σαρακοστής).

Η κυρά Σαρακοστή στις περισσότερες περιοχές ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, λόγω προσευχής, σαν καλόγρια, χωρίς στόμα, λόγω νηστείας, και με εφτά πόδια που αναπαριστούσαν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες… βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα. Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι.
Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο. Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα, και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι. 

Σε άλλα μέρη της Ελλάδας η Κυρά Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί, αλλά από ζυμάρι. Το ζυμάρι φτιαχνόταν με αλεύρι, αλάτι και νερό. Η διαδικασία ήταν κι εδώ η ίδια όπως και με την χάρτινη. Μια παραλλαγή του εθίμου της Κυράς Σαρακοστής είναι φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη με πούπουλα.

Για την Κυρά Σαρακοστή έχουν γραφτεί και οι εξής στίχοι :

Την Κυρά Σαρακοστή
που ‘ναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας την φτιάχναν
με αλεύρι και νερό.

Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι έναν σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατί νήστευε καιρό.

Και τις μέρες της μετρούσαν
με τα πόδια της τα επτά.
Έκοβαν ένα την βδομάδα
μέχρι να έρθει η Πασχαλιά.

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Εορτή των Τριών Ιεραρχών σήμερα. Εορτή των γραμμάτων και της παιδείας.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και σήμερα, το σχολείο μας τίμησε τους Αγίους των γραμμάτων με τον καθιερωμένο εκκλησιασμό των μαθητών μας. Ακολούθησε η κοπή της πίτας του Συλλόγου Διδασκόντων.Ο τυχερός της φετινής χρονιάς, που κέρδισε το φλουρί, ήταν ο συνάδελφος Δημήτρης Γρυζμπολάκης.

Και φυσικά ακολούθησε οινοποσία λόγω της ημέρας....

Χρόνια πολλά σε όλους!Και του χρόνου να είμαστε καλά!

                       ΜΝΗΜΗ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Γιορτάζουμε και πάλι φέτος τη μνήμη των προστατών των ελληνοχριστιανικών γραμμάτων, των Τριών Ιεραρχών. Τη γιορτάζουμε με ύμνους και λόγους και με τα άνθη της αγάπης μας και με άρτους κι έχουμε χαρά μεγάλη όλοι όσοι ήρθαμε σ’ αυτό το πανηγύρι της πίστης μας για να καταθέσουμε το σεβασμό μας και να προσκυνήσουμε τα πάγχρυσα στόματα της Εκκλησίας, της παιδείας και της επιστήμης.

Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε κάποια πράγματα για τη ζωή των Τριών Ιεραρχών. Στην πραγματικότητα ξέρουμε ελάχιστα ή δε θεωρούμε απαραίτητο να ξέρουμε τίποτα γιατί νομίζουμε ότι μπροστά στη σημερινή σοφία του κόσμου τρεις επίσκοποι που έζησαν πριν 16 ολάκερους αιώνες δεν έχουν τίποτα να μας πουν' είναι ξεπερασμένοι.

Βλέπουμε τους τρεις Ιεράρχες βλοσυρούς στην εικόνα τους. Φανταζόμαστε πως ήταν πολύ αυστηροί και πως δύσκολα κάποιος μπορούσε να τους πλησιάσει. Ότι ήταν μακριά από τον κόσμο, ζώντας μέσα σε σκοτεινές εκκλησίες κι δεν ασχολούνταν με τίποτα άλλο παρά μόνο με τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ήταν άνθρωποι θεοσεβούμενοι και δεν ενδιαφέρονταν για τα προβλήματα του κόσμου.

Κι όμως! Το έργο τους είναι γεμάτο από αγάπη και ανησυχία για τον άνθρωπο, το τελειότερο πλάσμα του Δημιουργού. Τον άνθρωπο που πήρε πνοή από την πνοή του Θεού, απ’ αυτόν ξεκίνησε και σ’ αυτόν επιζητά να καταλήξει.

Έγραψαν και δίδαξαν πολλά. Καταπιάστηκαν με κάθε επιστήμη. Οι ιδέες τους εκπληκτικές, πρωτότυπες, σύγχρονες, διαχρονικές. Η σκέψη τους σταθερή, ξεκάθαρη, ειλικρινής. Ο κάλαμός τους γλαφυρός, οξύς, απλός, κατανοητός. Η ζωή τους ανεπίληπτη. Το θάρρος τους πρωτόγνωρο. Επίσκοποι και Ομολογητές, Όσιοι και Μάρτυρες, Λειτουργοί και Κήρυκες. Φωτιστές και φωτιζόμενοι. Δάσκαλοι και μαθητές. Φτωχοί αλλά υπέρπλουτοι. Διωγμένοι αλλά νικητές. Ελάχιστοι αλλά μέγιστοι. Επίγειοι άγγελοι. Ουράνιοι άνθρωποι. Ποιμένες καλοί. Πνευματοκήρυκες και πνευματοφόροι.

Κι αφού είπαμε όλα αυτά τα καλά για τους προστάτες μας ας δούμε και μερικές από τις υποθήκες τους για την παιδεία, τη διδασκαλία, τους δασκάλους, τους μαθητές, τους γονείς.

Μεγαλύτερη τέχνη γράφει ο Ιωάννης Χρυσόστομος από την αγωγή δεν υπάρχει. Τέχνη τεχνών την ονομάζει. Ο Μέγας Βασίλειος γράφει πως η ψυχή του μικρού παιδιού είναι εύπλαστη σαν το κερί' γι’ αυτό εύκολα μπορούμε να την ασκήσουμε σε κάθε αγαθό έργο και να τη διαμορφώσουμε με μορφές και σχήματα'  και πως η πορεία του έξαρτάται από το ποιος είναι ο πνευματικός οδηγός, ποιος είναι δηλαδή ο γονέας ή ο δάσκαλος στην περίπτωσή μας. Πάλι ο Χρυσόστομος διδάσκει: Όχι μόνο να εκπαιδεύεις τη γλώσσα σου και να καλλιεργείς τα εξωτερικά προσόντα σου αλλά και την ψυχή σου και το πνεύμα σου, δηλαδή το σύνολο της φύσης σου.

Η παιδαγωγία προσφέρεται σε όλους ανεξαιρέτως. Η παιδεία και η αλήθεια δεν έχουν σύνορα, δε γνωρίζουν λαούς, φυλές, γλώσσες. Πρέπει να παρέχονται αφειδώλευτα και αδιάκριτα προς κάθε άνθρωπο. Ξέρουμε ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποίησαν την ελληνική γλώσσα για τα συγγράμματά τους. Για την καλύτερη κατανόηση του έργου τους ΄και από άλλους λαούς έγραψαν και δίδαξαν και σε άλλες γλώσσες: λατινικά, Συριακά, Κοπτικά, Αρμενικά. Βλέπετε οι Πατέρες ήταν και γλωσσομαθείς.

Ίσως κάποιοι θεωρούν ότι οι Τρεις Ιεράρχες ήταν αντίθετοι προς την παιδεία της αρχαιότητας' ότι ως Χριστιανοί απέρριπταν κάθε τι είχε σχέση με την ειδωλολατρική αρχαιότητα. Λάθος! Ο Γρηγόριος αντιπάλευε όσους περιφρονούσαν την αρχαία παιδεία (τη θύραθεν παιδεία όπως λέγεται) με τα εξής: H μόρφωση είναι το πρώτο και πολυτιμότερο αγαθό που έχουμε. Και δεν είναι πολύτιμη μόνο η χριστιανική μόρφωση που σύμφωνα με την πίστη μας περιφρονεί κάθε κοσμική πολυτέλεια και κάθε φιλοδοξία και οδηγεί στη σωτηρία αλλά και η μόρφωση που λάβαμε από τους προγόνους μας. Και πρέπει να θεωρούμε αγροίκους και ακαλλιέργητους όσους απορρίπτουν τη σοφία και τα επιτεύγματα της αρχαιότητας γιατί θέλουν να παρασύροντας τους ανθρώπους στην απαιδευσία να μπορούν να κρύβονται κι αυτοί και να μην ελέγχονται. Και ο Βασίλειος παροτρύνει τους νέους να συναναστρέφονται κάθε άνθρωπο από τον οποίο θα προέλθει πνευματική και ψυχική ωφέλεια' αυτή η συναναστροφή είναι η καλύτερη προετοιμασία για τη μετέπειτα μόρφωση και τη πορεία μας μέσα στην κοινωνία.

Ο Γρηγόριος απευθύνεται στους μαθητές γράφοντας: Παιδιά μου, στους τρόπους σας να είστε πράοι, ταπεινοί, εγκρατείς, ακλόνητοι, γλυκείς, χωρίς φθόνο, δίκαιοι, γενναίοι, σεμνοί, εργατικοί, φρόνιμοι. Αυτά είναι στολίδια για όλους, μεγάλους και μικρούς. Φρόντισε να μην είσαι πλούσιος τόσο στα χρήματα όσο στον τρόπο της ζωής σου. Τα χρήματα σε ξεγελούν, παίζουν μαζί σου. Τα χρηματικά πλούτη δεν είναι ποτέ μόνιμα και σταθερά. Ο μεγάλος θησαυρός είναι ο τρόπος με τον οποίο διαλέγεις να ζεις. Και να κοιτάς τον θησαυρό αυτό να τον συντηρείς και να τον ανανεώνεις μελετώντας τις γνώσεις και τα έργα των σπουδαίων και σοφών ανθρώπων' και να διαλέγεις τι θα πάρεις απ’ αυτούς και τι θα αποφύγεις. Να κάνεις δηλαδή ότι κάνει η σοφή μέλισσα που έχει δάσκαλο την ίδια τη φύση. Πετάει και παίρνει ότι της χρειάζεται όχι απ’ όλα τα λουλούδια. ΄Ετσι κι εσύ' μάζευε άφθονα τα ωφέλιμα. Κι όσα καταλάβεις πως σε βλάφτουν πέταξέ τα από πάνω σου το γρηγορότερο.

Ο Χρυσόστομος αναδεικνύει το λειτούργημα του παιδαγωγού μέγα και θαυμαστό, γιατί – όπως γράφει – αυτό υπερβαίνει τη φυσική σχέση παιδιού προς γονέα και επαναλαμβάνει το του Μ. Αλεξάνδρου: «διά τούτων μεν το γαρ το ζήν, δι’ εκείνων δε το καλώς ζην γίνεται». Επίσης παρομοιάζει το λειτούργημα του δασκάλου με το έργο του γιατρού: «Ιατρός εστίν ο διδάσκαλος ψυχών' ο δε ιατρός ου πλήττει αλλά τον πεπληγότα διορθούται και θεραπεύει». Δηλαδή ο Ιωάννης είναι αντίθετος και σε κάθε μορφή βίας του δασκάλου προς το μαθητή.

Όσοι ασκούν παιδαγωγία πρέπει να είναι προικισμένοι με πολλά χαρίσματα για να αποτελούν παράδειγμα για τους μαθητές τους:  υπεύθυνοι, έμπειροι, ταπεινοί, τολμηροί, σεβαστοί, προσηνείς, λιτοδίαιτοι, καταρτισμένοι, συνεπείς στα λόγια και στα έργα, πρότυπα ζωής, στοργικοί, να χαίρονται για την πρόοδο των μαθητών τους και να θλίβονται για την αμέλειά τους, να μη χαίρονται με τους επαίνους που τους αποδίδουν και να μην τους επιζητούν αυτάρεσκα, να μην αποθαρρύνονται από την αποτυχία.

Και στους γονείς απευθύνονται πολύ συχνά οι διδάσκαλοι με προεξάρχοντα τον χρυσορρήμονα: Διδάσκουν οι γονείς, πατέρας και μάνα να φροντίζουν τα παιδιά τους όπως οι ζωγράφοι τα έργα τους και οι γλύπτες τα αγάλματά τους. Όπως οι ζωγράφοι κάθε μέρα βάζουν στον πίνακά τους τα χρώματα και τα σχήματα που χρειάζεται μέχρι να τον τελειοποιήσουν ή οι γλύπτες αφαιρούν κάθε περιττό από την πέτρα που σμιλεύουν ή προσθέτουν κάθε αναγκαίο έτσι και οι γονείς κάθε ώρα και κάθε μέρα να εξετάζουν και να βλέπουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των παιδιών και να πράττουν ανάλογα.

Θεώρησε γονιέ πως είσαι άρχοντας σε μια πόλη και την έχεις υπό την εξουσία σου. Η ψυχή του παιδιού σου είναι στα χέρια σου και την εξουσιάζεις. Και στην πόλη αυτή οι πολίτες κάνουν διάφορα πράγματα'  άλλα αγαθά κι άλλα κακά. Και για να κυβερνηθεί καλά η πόλη και να ζούν οι άνθρωποι στη γαλήνη πρέπει να μπουν νόμοι. Πόλη λοιπόν είναι η ψυχή του παιδιού, πόλη που μόλις κτίστηκε και οι πολίτες που την κατακλείζουν λειτουργούν ανεξέλεγκτα και χωρίς κρίση γιατί δεν έχουν καμιά εμπειρία και είναι εύκολο να περιπέσουν σε λάθη. Στη ψυχή λοιπόν του παιδιού που κατακλύζεται από νέες παραστάσεις και σχήματα εσύ με τους νόμους που θα βάλεις, ως σοφός και έμπειρος, θα δώσεις τις καλές συνήθειες, τα εφόδια δηλαδή για τη ζωή του παιδιού σου. Και οι παλαιότεροι και γεροντότεροι που μπορεί να έζησαν όλη τη ζωή τους χωρίς έλεγχο και στην ανομία δύσκολα θα δεχτούν τους νόμους σου. Οι νέοι όμως που είναι εντελώς άπειροι και περιμένουν από τη δική σου κηδεμονία και κυβέρνηση εύκολα θα τους δεχτούν.

Ας είναι οι άγιοι Τρεις Ιεράρχες, των οποίων τη μεγάλη εικόνα έχει ως θησαυρό το Σχολείο μας, να είναι παντοτινοί βοηθοί και παραστάτες και εμψυχωτές όλων μας. Κι εμείς ως γνήσιοι συνεχιστές της παρακαταθήκης τους να παίρνουμε φως από το πνεύμα τους, θάρρος και πίστη από τους αγώνες τους, ζωογόνο νερό από τους ποταμούς της σοφίας τους. Να βρεθούμε συνδαιτημόνες στην ψυχοτρόφο τράπεζα του πελάγους της αγάπης, της θυσίας τους και της αυταπάρνησής τους και να γευτούμε το γλεύκος της πίστης και της αγιότητάς τους' για να μπορούμε να παλέψουμε και να βγούμε νικητές στο πολύμοχθο αλλά τόσο συναρπαστικό  έργο μας.                          

                                                       

                                                 Εμμανουήλ Σουργιαδάκης

                                                    30 Ιανουαρίου 2014

                                                        

Εκφωνήθηκε στον ιερό ναό Τιμίου Σταυρού Φορτέτσας κατά τον εκκλησιασμό των μαθητών

ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ

Την πρώτη μέρα κάθε νέου έτους, είθισται να κόβουμε μία βασιλόπιτα μέσα στην οποία έχει τοποθετηθεί ένα φλουρί.  Σε εκείνη ή εκείνον που θα τύχει το κομμάτι με το φλουρί, το νέο έτος θα του φέρει γούρι.

 Γιατί, όμως, έχει καθιερωθεί αυτό;  Ποιες είναι οι ρίζες του εθίμου;... Κατά το ελληνικό έθιμο, το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς, οικογένεια και φίλοι συγκεντρώνονται γύρω από το εορταστικό τραπέζι. Πάνω σε αυτό υπάρχει και μία βασιλόπιτα μέσα στην οποία υπάρχει κρυμμένο ένα φλουρί (νόμισμα, χρυσό όποτε είναι εφικτό).  Με τον ερχομό του νέου έτους, ο νοικοκύρης του σπιτιού την κόβει σε τρίγωνα κομμάτια καθένα από τα οποία προσφέρεται στους παρευρισκόμενους, εκτός φυσικά από εκείνα που είναι του Χριστού, της Παναγίας, του φτωχού κλπ. Σε όποιον τύχει το φλουρί, το έθιμο ορίζει πως θα του φέρει τύχη στο νέο έτος.

           Αν αναρωτιέστε, πώς καθιερώθηκε αυτό το έθιμο, υπάρχουν πολλές εκδοχές. Σύμφωνα, όμως, με τη θρησκευτική παράδοση, οι ρίζες του τοποθετούνται στην Καισάρεια της Καππαδοκίας πριν από περίπου 1600 χρόνια.

Εκείνη την εποχή, επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος ήταν γνωστός για τη συμπόνια και τη βοήθεια που προσέφερε στους συνανθρώπους του. Τότε, κατά μία εκδοχή, ο τύραννος έπαρχος της Καππαδοκίας ζήτησε από το Μέγα Βασίλειο να του παραδώσει όλο το χρυσάφι της πόλης, ειδάλλως θα την πολιορκούσε και λεηλατούσε. 

             Εκείνος προσευχόταν όλη τη νύχτα στο Θεό για τη σωτηρία της πόλης και όταν ξημέρωσε, ο έπαρχος με το στρατό του περικύκλωσε την πόλη , έτοιμος να τη λεηλατήσει. Όταν ο Μέγας Βασίλειος του είπε πως δε μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι είναι πολύ φτωχοί, τότε εκείνος θύμωσε πάρα πολύ και τον απείλησε πως θα τον εξορίσει ή και ακόμα ότι θα τον σκοτώσει. 

            Οι χριστιανοί της Καισάρειας, που αγαπούσαν πολύ το δεσπότη τους, ακούγοντας τις απειλές, συγκέντρωσαν όσα χρυσαφικά διέθεταν και τα παρέδωσαν σε ένα σεντούκι στο Μέγα Βασίλειο και εκείνος με τη σειρά του στον τύραννο.  Όταν ο τελευταίος επιχείρησε να το ανοίξει, έγινε το θαύμα. Όλοι είδαν μία λάμψη και εμφανίστηκε ένας καβαλάρης (ο Άγιος Μερκούριος) που μαζί με το στρατό του (άγγελοι) όρμησε στον έπαρχο και τους ανθρώπους του οι οποίοι αφανίστηκαν. Έτσι η πόλη σώθηκε. 

            Τότε, ο Μέγας Βασίλειος αντιμετώπισε το πρόβλημα της επιστροφής και της δίκαιης διανομής των χρυσαφικών στους κατοίκους. Προσευχήθηκε στο Θεό και Εκείνος του έδωσε φώτιση.  Ζήτησε από τους βοηθούς του να ζυμώσουν ψωμάκια και μέσα σε καθένα από αυτά να τοποθετήσουν λίγα χρυσαφικά. Κάθε οικογένεια καταναλώνοντας το ψωμάκι της, διαπίστωνε με έκπληξη το περιεχόμενό του. Αυτό το ψωμάκι ήταν η βασιλόπιτα, που έφερνε χαρά και ευλογία.

            Γι' αυτό, λοιπόν, προς τιμήν του Αγίου, την πρώτη μέρα του χρόνου (ημέρα μνήμης του θανάτου του) φτιάχνουμε βασιλόπιτα και τοποθετούμε ένα φλουρί σε αυτήν.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ,ΑΓΑΠΗ ,ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2014!!!!!!!!!!!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ 2013

Σήμερα το πρωί έγινε στο σχολείο μας το καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο παζάρι,με κατασκευές μαθητών και δασκάλων,όπως επίσης με δωράκια που έφεραν τα παιδιά.Οι πάγκοι μας άδειασαν μέσα σε μία ώρα.Έτσι καταφέραμε και φέτος,για έκτη συνεχή χρονιά να συγκεντρώσουμε το απαραίτητο ποσό για το υιοθετημένο παιδάκι του σχολείου μας,τον Ashok,  μέσω της actionaid.Για το λόγο αυτό,νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ένα πολύ πολύ μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά μας,στους γονείς του σχολείου μας και τέλος σε όλους τους δασκάλους μας που εργάστηκαν με όρεξη,φαντασία και πολύ μεράκι!

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!